Wat volgt zijn de drie grootste paradoxen uit de Orde der Sluipmoordenaars: (1) Wij willen vrede brengen, maar doen dat door te moorden. (2) We willen de mens geestelijk bevrijden, maar gehoorzamen zelf een meester en onze regels. (3) Wij willen op het gevaar wijzen van blind geloof, maar zijn zelf gelovig.
Ik heb geen bevredigend antwoord op deze aantijgingen, ze roepen alleen maar nieuwe vragen op. Rekken we de regels op voor een hoger doel? En als we dat doen, wat zegt dat dan over ons? Dat we leugenaars zijn? Oplichters? Dat we zwak zijn? Er gaat geen moment voorbij dat ik niet met deze tegenstrijdigheden worstel en ondanks het feit dat ik er al vele jaren over nadenk, heb ik nog steeds geen passend antwoord... en dat is er ook niet, ben ik bang.
Niets is waar. Alles is toegestaan. Is ons credo het antwoord? Dat iemand twee dingen tegelijk kan zijn, in alles tegengesteld? En waarom niet eigenlijk? Ben ik zelf niet het bewijs? Wij met onze nobele bedoelingen, maar onze barbaarse methoden? Wij die het leven heilig achten, maar onze vijand dat leven even snel af nemen als we het nodig vinden?