Assassin's Creed Wiki
Registreer
Advertisement
Eraicon-BloodlinesEraicon-AC2Eraicon-RevelationsEraicon-RenaissanceEraicon-Secret Crusade


Dit artikel is een beginnetje. Je kan de Assassin's Creed Wiki helpen door deze pagina te bewerken.
Dit artikel heeft een opknapbeurt nodig. Je kan de Assassin's Creed Wiki helpen door deze pagina te bewerken.
Dit artikel gaat over de Codex van Altaïr Ibn-La'Ahad. Je kan op zoek zijn naar een andere Codex.
"A guide to the inner workings of our order - its origin, purpose and techniques. Our creed, if you will."
Mario Auditore beschrijft de Codex.[bron]
Codex-cover

De Codex.

De Codex van Altaïr Ibn-La'Ahad was een dagboek dat geschreven werd door de meesterassassijn Altaïr Ibn-La'Ahad, na de dood van zijn mentor Rashid ad-Din Sinan. De Codex documenteert zijn studie over de appel uit het paradijs die hij bezat en het biedt ook een autobiografisch beeld van zijn leven en diverse moordgerelateerde artikelen.

Codexpagina's[]

Ik heb dagen doorgebracht met het artefact. Of waren het weken? Maanden? Ik durf het niet te zeggen...

Af en toe komen de anderen langs. Ze bieden me voedsel en afleiding aan. Ik moet me losmaken van mijn studies, vinden ze. Volgens Malik kan ik het maar beter helemaal opgeven. Maar ik wil het boek niet dichtslaan. Ik zal de appel uit het aardse paradijs leren begrijpen. Dat moet gewoon.

Is het een wapen? Een catalogus? Beide? "Want in veel wijsheid is veel verdriet; en de wetenschap vermeerdert, vermeerdert smart". Die filosofie kan ik begrijpen. Maar is het ook echt waar? Geloven mensen het echt? Een genootschap dat ideeën en informatie de oorlog heeft verklaard...

Zijn doel is duidelijk. Glashelder. Overheersing. Controle. Maar de werking, de methode die het gebruikt... Het fascineert me enorm. Wie baadt in zijn gloed, wordt alles beloofd wat hij of zij begeert. Het vraagt maar om één tegenprestatie. Totale gehoorzaamheid. Wie kan dat nou weigeren? Het is de vleesgeworden verleiding?

Ik herinner me mijn eigen moment van zwakheid toen ik tegenover Al Mualim kwam te staan. Zijn woorden brachten mijn zelfvertrouwen aan het wankelen. Hij was al een vader voor me en ineens was hij mijn grootste vijand. Het geringste beetje twijfel was wat hij nodig had. Maar ik zag mijn demonen onder ogen, hervond mijn zelfvertrouwen en maakte een eind aan zijn bestaan. Ik bevrijdde mezelf. Maar nu vraag ik me af of dat wel zo is. Want ik ben wanhopig op zoek dat te begrijpen wat ik heb gezworen te vernietigen.

Waarom? Omdat de appel een verhaal te vertellen heeft. Ik voel dat er iets groots en gevaarlijks staat te gebeuren. We lopen allemaal gevaar. Het is mijn plicht om er iets aan te doen. Ik kan niet stoppen voordat ik de waarheid heb gevonden.

Codex P2 v

Codex P3 v

Wat volgt zijn de drie grootste paradoxe uit de Orde der Assassijnen: (1) Wij willen vrede brengen, maar doen dat door te moorden. (2) We willen de mens geestelijk bevrijden, maar gehoorzamen zelf een meester en onze regels. (3) Wij willen op het gevaar wijzen van blind geloof, maar zijn zelf gelovig.

Ik heb geen bevredigend antwoord op deze aantijgingen, ze roepen alleen maar nieuwe vragen op. Rekken we de regels op voor een hoger doel? En als we dat doen, wat zegt dat dan over ons. Dat we leugenaars zijn? Oplichters? Dat we zwak zijn? Er gaat geen moment voorbij dat ik niet met deze tegenstrijdigheden worstel en ondanks het feit dat ik er al vele jaren over nadenk, heb ik nog steeds geen passend antwoord... en dat is er ook niet, ben ik bang.

Niets is waar. Alles is toegestaan. Is ons credo het antwoord? Dat iemand twee dingen tegelijk kan zijn, in alles tegengesteld? En waarom niet eigenlijk? Ben ik zelf niet het bewijs? Wij met onze nobele bedoelingen, maar onze barbaarse methoden? Wij die het leven heilig achten, maar onze vijand dat leven even snel of nemen als we het nodig vinden?

Waar zijn zij die ons voor gingen? Hoe kwamen ze hier? Hoe lang geleden? Honderden Jaren? Duizenden Jaren? Nog langer geleden? Er zijn amper overblijfselen. Waardoor zijn ze verdwenen? Wat zijn dit voor artefacten? Een soort flessenpost? Achtergelaten gereedschappen om ons te helpen en de weg te wijzen? Of is het slecht hun afval waar iedereen om vecht om het te mogen gebruiken? Wijzen we wellicht goddelijke bedoelingen en betekenis toe aan iets wat niet meer is dan weggegooid speelgoed?

Robert de Sable mag dan dood zijn, zijn broederschap bestaat nog. Ze zijn minder zichtbaar, maar vormen nog steeds een bedreiging. Waar ze eens in volle glorie over straat gingen en gemakkelijke doelwitten waren, hebben ze zich nu in de schaduw teruggetrokken. Het wordt moeilijk om ze te vinden. Wat voor sonde plannen bedenken ze in de duisternis? Ons werk wordt er alleen maar moeilijker door. Er gaan al geruchten over een nieuwe beweging in Cyprus. Dat moet ik onderzoeken...

Ik zie nu dat we onze tactiek moeten aanpassen. Het betekent dat we onze vestigingen moeten verlaten. Dat we moeten afzien van al te opzichtige moordpartijen. We moeten ons web in stilte spinnen en op een andere manier dan in het verleden.

Ook al vraag ik mijn broeders nu om hun rituelen op te geven, ik vraag ze niet het credo af te wijzen. DIT is wat ons tot Assassijnen maakt. Niet het afsnijden van een vinger. Niet de valse belofte van het paradijs. Niet het verbieden van gif. Als we ons zwaard kunnen gebruiken zonder vingers af te hakken, dan hakken we die vingers niet af. En we zullen onze leden niet manipuleren met leugens en complimentjes. We zullen duidelijk en eerlijk zijn. We zullen opnieuw uit onze as herrijzen...

Ik dacht dat Adha me rust zou brengen, ik dacht dat ik mijn zwaard in de wilgen zou hangen om als normaal mens verder te leven. Maar nu weet ik dat je dat soort dromen maar beter in je slaap kan hebben...

Haar gezicht. Ik probeer het uit mijn gedachten te bannen terwijl ik aan de dagen en nachten die haar Tempelier-ontvoerders over zee achtervolgde. Het was me bijna gelukt. Bijna. Als ik iets sneller was geweest... Maar in plaats daarvan, hield ik haar levenloze lichaam in mijn armen. De paniek was nog af te lezen in haar starende, wijd openstaande ogen...

Ik maakte jacht op alle daders - één voor één - totdat alle schuldige het rijk de levenden hadden verlaten. Maar het schonk me geen plezier. Geen bevrediging of ontlading. Hun dood bracht haar niet terug. Heelden mijn wonden niet. Ik wist zeker dat ik nooit meer voor een vrouw zou voelen dan haar.

Gelukkig had ik het mis.

Waarom neigen we instinctief naar geweld? Ik heb bestudeerd hoe verschillende diersoorten met elkaar omgaan. De natuurlijke drang tot overleven, lijkt automatisch de dood van een ander in te houden. Waarom ia het zo moeilijk om in harmonie samen te leven? Er zijn zoveel mensen die geloven dat de wereld door een goddelijke hand zijn geschapen, maar ik zie niet meer dan een hersenspinsel van een krankzinnige. We lijken uit chaos voortgekomen te zijn. Onbedoeld. De zin en het zijn, kwamen door het voorbijgaan van de tijd tot ons. In eerste instantie opgelegd door de natuur en later door onszelf.

Als je een zin maar hard en lang genoeg herhaalt, wordt het een feit. Mits je ander geluiden kunt laten verstommen. Maar al je dat lukt, als je alle tegenstand uit de weg weet te ruimen, dan is wat rest de waarheid.

Is het de objectieve waarheid. Nee. Maar hoe komt iemand ooit tot een werkelijke objectieve mening. Het antwoord luidt: dat kan niet. Het is letterlijk onmogelijk. Er zijn te veel variabele. Te veel velden en formules die in beschouwing moeten worden genomen. Natuurlijk kun je het wel proberen. Met tergend kleine stapjes kun je misschien wel in de buurt van de openbaring komen, maar bereiken zul je het nooit...

En dus heb ik me er bij neergelegd dat de Tempeliers, zolang ze bestaan, de werkelijkheid naar hun wil zullen ombuigen. Ze weten de de absolute waarheid niet bestaat, of dat als die er toch mocht zijn, dat het ons aan middelen ontbreekt om het te herkennen. En dus proberen ze er hun eigen uitleg aan te geven. Het is het centrale principe in hun zogenaamde 'Nieuwe Wereldorde'. Ze willen het bestaan naar hun eigen ideeën modelleren. Het gaat niet om artefacten. Niet om de mens. Dat zijn slechts gereedschappen. Het gaat om concepten. Slim van ze. Want hoe voer je oorlog tegen een concept?

Codex P10 v

Attis. Dinoysus. Horus. Krishna. Mithra. Jezus. Hun levensverhalen vertonen veel overeenkomsten. Te veel, denk ik. Goddelijk geboorterecht. Vervolging. Discipelen. Wonderen. Wederopstanding...

Hoe is het mogelijk?

Misschien is het niet alleen maar een verhaal dat al eeuwenlang wordt verteld. Overgenomen en aan de tijd aangepast? Tegelijk geëvolueerd met onze gereedschappen en taal? Is dit verhaal aan de werkelijkheid of aan de fantasie ontsproten? Eem beetje aan beide? Kunnen deze figuren één en dezelfde persoon zijn, hun leven verlengd en getransformeerd door een deel van het paradijs?

Al Mualim sprak over Jezus alsof hij echt bestaan heeft, een sterveling die een meester was in het manipuleren. Maar wat als hij het fout had? Als deze mannen echt waren... en als ze zich ooit onder ons bevonden, betekent dat dan dat ze terugkomen? Misschien zijn ze er al? Zoveel vragen, het worden er elke dag meer...

Codex P12 v

Het Verborgen mes is al jaren onze trouwe metgezel. Sommige mensen zeggen zelfs dat het wapen ons definieert en dan hebben ze het niet een helemaal verkeerd. Veel van onze successen waren ondenkbaar geweest zonder het mes. Toch begint het gereedschap tekenen van ouderdom te vertonen en dus heb ik naar verbeteringen gezocht die verder gaan dan de noodzaak om je vinger ervoor op te offeren...

De eerste toevoeging is een metalen plaat die vijandelijk slagen kan afweren. De andere Assassijnen denken dat het van een nieuw metaal is gesmeed en dichten mij de ontdekking van de formule (die op deze pagina staat) toe. Het is beter als ze over de waarheid in het ongewisse blijven.

Daarnaast heb ik samen met Malik een aantal nieuwe moordmethoden op schrift gesteld: van boven, vanaf richels en vanuit verstopplaatsen. Vrij basale, maar cruciale handelingen.

De derde en laatste verbetering is de meest eenvoudige: de implementatie van een tweede mes, identiek aan het eerste mes. Mocht een Assassijn ooit twee doelwitten tegelijk moeten uitschakelen, dan moet hij zijn aanval alleen zo timen dat hij beide doelwitten tegelijk kan raken. Het aantal beschikbare messen is beperkt, omdat de metalen waarvan ze worden gesmeed niet makkelijk te verkrijgen zijn. Ik moet goed nadenken aan wie ik twee messen geef...

Codex P13 v

De mens wil heerschappij over alles dat hij tegenkomt. Ik vermoed dat het een natuurlijke drang is van ons om de heerschappij over onze omgevingen na te streven. Maar dit zou niet moeten gelden voor andere mensen. Iedere dag worden er meer en meer mensen via misleiding of geweld gedwongen te dienen. Andere krijgen het gevoel dat hun leven waardeloos is, ook al hebben ze meer vrijheid. Ik heb gezien hoe mannen vrouwen vervolgen. Ik heb de wrede woorden gehoord die worden geuit naar degenen die hier vanuit andere landen komen. Ik heb gezien hoe zij die anders geloven of handelen, moeten lijden...

We bespreken dit soort dingen vaak, terwijl we toekijken vanuit de torens van Masyaf. Wat kunnen we doen om dit tegen te houden? Om tolerantie en gelijkheid te bevorderen? Sommige dagen staan we achter onderwijzen en geloven we dat wijsheid ons zal bevrijden van immoreel gedrag. Maar als ik door de straten loop en zie hoe slaven worden verkocht, verkilt mijn hart. Als ik zie hoe de echtgenoot zijn echtgenote harde woorden en stenen toewerpt terwijl hij beweert dat ze enkel bestaat om hem te dienen, ballen mijn vuisten zich. En als ik zie hoe kinderen bij hun ouders worden weggerukt en moeten lijden en sterven onder de woestijnzon zodat een ander er aan kan verdienen...

Op dat soort dagen, denk ik niet dat een dialoog veel verschil zal maken. Op dat soort dagen kan ik alleen maar bedenken hoe de daders moeten sterven.

Codex P15 v

De appel is meer dan een opsomming van datgene wat aan on vooraf ging. In zijn wervelende, fonkelende binnenste ving ik een glimp op van wat komen gaat. Dat soort dingen zijn niet mogelijk, toch? Misschien is het slechts een suggestie. Maar hoe kan ik dat zeker weten?

Ik overpeins de gevolgen van deze visioenen. Zijn dit feiten die staan te gebeuren, of zijn het louter suggesties voor potentiële mogelijkheden? Is het eindresultaat te beïnvloeden? Durf ik me erin te mengen? En zo ja, bewerkstellig ik dan juist wat ik heb gezien?

Ik ben verscheurd, zoals altijd, tussen handelen en passief toekijken. Zou het überhaupt verschil maken? Is het wel de bedoeling dat ik verschil maak? Toch hou ik dit dagboek bij me. Is dat niet een poging om te veranderen of om juist te bewerkstelligen wat ik heb gezien?

Van alles wat ik heb gezien, baren de vlammen me nog de meeste zorgen... Zuilen zo groot dat ze de hemel leken te splijten. De grond trilde en schudde. Bergen spleten open. Grote metalen torens versplinterden en overal lagen de brokstukken. En iedereen schreeuwde. Een klaagzang die zo hartverscheurend was dat ik 'm nog steeds hoor. Wat was dat voor een waanzinnige aanblik? Zouden zij het zijn? Zij die kwamen voordat... ging ze daarheen? Het vuur in? Het stof in? Misschien zoeken de Tempeliers deze vernietigende kracht. Zodat ze 'm kunnen gebruiken om onze onderwerping af te dwingen. Welke hoop resteert ons dan, als zij de duistere krachten bezitten en de wereld kunnen uitroeien?

We moeten ons wel verschuilen. Stil zijn. Heimelijk de loop van de geschiedenis bepalen. Maar sommige broeders en zusters denken daar anders over. Ze zijn woedend en willen zich niet verstoppen. Ze zeggen dat dit ons werk vertraagt. Maar ze kennen de risico's niet. Het is veel te gevaarlijk om ons nu te vertonen. We zullen worden opgejaagd als krankzinnigen. Zo gaat dat. Zo ging het altijd als. Als ik iets zeker weet is het dat mensen niets leren van wat ze wordt verteld. Ze moeten het zien. Ze moeten zelf verbanden kunnen leggen. Als ik tegen iemand zeg: wees aardig, tolerant en ruimdenkend, dan zijn die woorden al vervlogen en weggestorven voordat ze iets teweeg kunnen brengen. En dus moeten we deze koers blijven volgen.

De legende heeft et over een Gulden vlies. Hebben deze twee dingen met elkaar te maken?...

...Ik heb het metaalbewerkingsproces verbeterd, zodat ik nu een harnas kan maken dat de wereld nog nooit heeft gezien...

...Het is bijzonder krachtig, maar toch zo licht dat de drager zich vrij kan bewegen...

...Ik word heen en weer geslingerd tussen verbazing en angst. We hebben iets gemaakt dat de oorlogsvoering voorgoed zal veranderen, omdat de dragers zo goed als onoverwinnelijk zijn...

Misschien hadden we het nooit mogen maken. Misschien kan ik de formule maar beter vernietigen. Stel dat het in handen van onze vijand valt. Het risico is te groot...

Codex P19 v

Ik heb heidense religies bestudeerd die voorafgingen aan de huidige obsessie voor een enkele goddelijke schepper. Deze religies richtten zich meer op de fundamentele krachten in de wereld om ons heen en minder op despotische morele regels...

De zon komt 's ochtends op en gaat 's avonds weer onder. Er is eb, er is vloed. Gras groeit, verdort, gaat dood en herrijst ooit weer uit de grond. De lucht wordt warm, koelt af en wordt opnieuw warm. Een onbekende energie houdt ons op de grond en trekt ons terug als we proberen op te stijgen.

Al deze bewegingen werden ooit voorgesteld als een god of een godin. Elk fenomeen kreeg een gezicht, werd gezien als iets unieks en krachtigs. Dat wil niet zeggen dat er geen verband was tussen deze fenomenen. Regels fungeerden als eer eretempel voor de individuele goden en onzichtbare handen zorgden voor de ontwikkelingen van de wereld om ons heen.

En dus werd geprobeerd om alles om ons heen te categoriseren, bestuderen, verklaren en begrijpen, ook al lukte dat niet goed. Maar dat is voorbij. Nu moeten we ons neerleggen bij een veel eenvoudigere verklaring. Het is zo naïef te denken dat er een eenduidig antwoord is op elke vraag. Een verklaring voor elk mysterie. Dat er een enkele godheid is die beslist over ons allemaal. Ze zeggen dat het licht is dat waarheid en liefde brengt. Ik zeg dat het een licht is dat ons verblindt en onderdompelt en onwetendheid.

Ik kijk uit naar de dag dat de mens zich afkeert van onzichtbare monsters en weer rationeel wereldbeeld krijgt. Maar er zijn erg slim, die nieuwe religies. Ze dreigen met gruwelijke straffen voor iedereen die ze afwijst. Ik ben bang dat we door deze angst voor altijd het slachtoffer zijn van de grootste leugen ooit.

Men kan extracten winnen uit verschillende planten in de regio. Meer exotische soorten kunnen soms worden verkregen van handelaren en reizigers, maar hun eigenschappen zijn vaak onbekend en vereisen nader onderzoek.

Traditionele alchemistische instrumenten kunnen worden gebruikt om het vergif te distilleren. Voorzichtigheid is geboden, omdat bepaalde vergiffen via de blote huid het lichaam binnendringen. Onvoorzichtigheid heeft al zo veel slachtoffers gekost.

Messen moeten worden uitgehold volgens de hier genoemde richtlijnen. Anders kunnen er scheurtjes ontstaan in het metaal, waardoor het mes verzwakt en zelfs kan breken.

Codex P21 v

Wat is dit voor een kaart? De hele wereld lijkt erop te staan. Niet plat, zoals ze zeggen, maar rond als een bal. Zoals de appel. Maar hoe is zoiets mogelijk? Nog vreemder zijn de landen die erop staan, grote stukken onbekend land. Nog niet gevonden. Er moet nog zo veel worden ontdekt. Wonen daar mensen? Lijken ze op ons? En zo niet: hoe anders zijn ze dan? Dat zou ik graag willen weten. Misschien krijg ik ooit de kans om op reis te gaan. Om een route uit te stippelen en op weg te gaan naar verre landen... Codex P22 v

Codex P23 v

Soms mis ik mijn familie. Of in ieder geval de gedachte aan hen. Ik heb mijn ouders nooit goed gekend, hoewel ze ook binnen deze muren woonden. Zo ging dat nu eenmaal. Als ze er al verdrietig van werden, lieten ze dat nooit merken. Dat mochten ze niet.

Mijn jeugd ging voornamelijk verloren aan training, dus er was weinig tijd om stil te staan bij onze scheiding. En toen ik ze definitief verloor, leek het alsof me gewoon twee vreemden ontvielen. Al Mualim was als een vader vader voor me en hoewel zijn liefde fragiel en onoprecht was, dacht ik daar genoeg aan te hebben. Het leek zelfs beter. Dacht ik dus.

Ooit zal ik een kind hebben, want zo gaat da bij onze orde. En ik zal niet dezelfde fout maken. Dat doet niemand die zich Assassijn noemt. We mogen van onze kinderen houden en krijgen die liefde ook terug. Al Mualim geloofde dat een dergelijke hechting ons zou verzwakken en dat we niet scherp genoeg zouden zijn als ons leven op het spel stond. Maar als we vechten voor de goede zaak, maakt liefde zo'n opoffering dan niet draaglijker, omdat we weten waar we het voor doen?

Codex P25 v

Ik weet nu het antwoord. Ik ken de waarheid. Ik zal dat vervloekte ding nooit meer aanraken. Eigenlijk moet niemand dat doen, nooit meer. Ik heb geprobeerd het te vernietigen, maar het wil niet buigen, barsten of smelten. Wat een ironie: als ik het zou vragen, zou de appel me zeker helpen. Maar aan die belofte heb ik niet genoeg. Dan kom ik er nooit meer vanaf. Ik mag het niet doen. Dus ga ik het verstoppen.We brengen het naar het eiland dat ooit van hen was en nu van ons is. Er is daar een goed verborgen schatkamer, dat moet voldoende zijn. Het een risico dat andere het artefact kunnen vinden. Maar het is nog een groter risico om het bij me te houden. Ooit zal de verleiding groot zijn. Want ik ben zwak. Dat zijn we allemaal. Wie zou dat niet zijn? Wat ik allemaal heb gezien... Deze tekst bevat het verhaal. Niet tussen de regels door, maar eronder. Alleen voor onze ogen. Kijk zelf maar. Dat het jou mag lukken wat mij en andere niet lukten. De tijd gaat door en er komen nieuwe ontdekkingen en ontwikkelingen. En dus zal de poort ooit opengaan en zal de boodschap worden overgebracht. Ze krijgen hun profeet.

Onze groep groeit. Meer en meer mensen vinden de weg naar onze forten. Mannen en vrouwen. Jong en oud. Uit allerlei landen. Met verschillende overtuigingen. Maar hun verhalen komen op hetzelfde neer - dat ze het eerste deel van ons credo hebben ondervonden: er is geen waarheid. Maar door deze openbaring raken ze vaak de weg kwijt. Ze verliezen hun normbesef, hun zekerheden, hun gevoel voor veiligheid. Veel van hen woorden krankzinnig. We moet hen begeleiden en genezen. We moeten ervoor zorgen dat ze niet meer geloven in sprookjes, maar in kennis. Ze moeten de antwoorden krijgen en die antwoorden moeten moeilijk en ingewikkeld zijn. Want zo is het leven.

Gelukt! We hebben een manier gevonden om de structuur van het verborgen mes te veranderen, zodat het kan worden gebruikt voor het lanceren van kleine projectielen. Het kan flinke schade veroorzaken, zelfs van grote afstand. Ik moet toegeven dat de manier waarop ik het ontdekte dat de appel zonder bijwerkingen kan worden gebruikt, als je het maar met mate en geconcentreerd doet. Dat hoop ik tenminste.

We wisten al het een en ander over vechten met projectielen, die kenden we al van onze oosterburen. Maar hun wapens waren veel groter en niet toereikend voor onze bedoelingen. Ik heb een manier gevonden om hun ontwerpen te verkleinen, zodat we hun krachtige wapens nu om de pols kunnen dragen.

We hebben ook de formule voor ontvlambaar poeder verbeterd, zodat we daar nu ook gangbare ingrediënten voor kunnen gebruiken. Deze kennis is erg gevaarlijk en we moeten 'm alleen delen met onze trouwste bondgenoten...

Er doemt een duister gevaar op uit het oosten. Een leger dat zo groot en machtig is, dat het hele land beeft van angst. Hun leider heet Temüjin en noemt zich Dzjengis Khan. Hij verovert land na land en doodt iedereen die hem in de weg staat. Wat hij ook wil bereiken, hij moet worden afgestopt. Als ik jonger was geweest, zou ik dit zelf proberen, want ik vermoed de aanwezigheid van een deel van het paradijs. Maar die dagen liggen achter me. Ik moet het stokje doorgeven. Het is tijd dat zij en ik met onze zonen gaan spreken. We gaan er samen heen, zodat het gevaar kan worden afgewend terwijl zij op de proef worden gesteld.

Binnenkort verlaat ik deze wereld. Mijn tijd is gekomen. Elk uur van de dag realiseer ik me dit en het vervult me met angst. Ik weet dat de delen van mijn lichaam terugkeren naar de aarde. Maar hoe zit het met mijn geweten? Mijn identiteit? Hoet zit het dus met MIJ? Ik denk dat het verdwijnt. Er is geen volgende wereld. Er ook geen terugkeer naar deze wereld. Het is gewoon voorbij. Voorgoed.

Ons leven is zo kort en onbetekenend. De kosmos geeft niets om ons. En ook niet om onze daden. Al hadden we kwaad gedaan in plaats van goed. Al had ik de appel gebruikt en niet verborgen. Het had geen verschil gemaakt. Er is geen aanklacht. Geen afrekening. Geen laatste oordeel. Er is alleen stilte. En duisternis. Totaal en definitief. En dus vraag ik me af... is er een manier om de dood te vermijden of in ieder geval uit te stellen?

Natuurlijk waren zij die er eerder waren niet zo zwak en kwetsbaar als wij. Maar ik heb gezworen dat ik het artefact met rust laat. Dat ik niet meer in de kern staar. Maar nu mijn einde nadert, kan een laatste blik toch geen kwaad meer...?

Galerij[]

Advertisement