Geboortejaar: 1731
Charles Lee was een Britse soldaat die een hoofdrol speelde in de Revolutie.
Lee's vader was kolonel in het Britse leger en de kleine Charles kon al vroeg in het leger terecht. Hij bracht zijn pubertijd door op een militaire academie in Zwitserland en in 1746 werd Lee vaandeldrager in het regiment van zijn vader.
In 1755 werd Lee naar de kolonies gestuurd om in de Franse en Indiaanse oorlog te vechten. Hij diende onder Edward Braddock en vocht bij Fort Ticonderoga waar hij gewond raakte. Lee herstelde en vocht later bij Fort Niagara. Er werd wel veel gevochten bij die forten, zeg. Hij sloot zijn tijd in de kolonies af met de Britse overname van Montréal.
In 1750 keerde Lee terug naar Engeland, mogelijk omdat hij promotie wilde. In 1761 werd hij benoemd tot majoor en moest hij in Portugal tegen de Spanjaarden vechten. Hoewel hij een prima staat van dienst had, kreeg Lee geen schouderklopjes toen hij thuiskwam. Sterker nog, hij werd met een half loon met pensioen gestuurd. Daardoor werd Lee een fel tegenstander van het militaire gezag en de Britse premier. Heel raar, maar dat deed zijn militaire carrière totaal geen goed...
**
Gefrustreerd dat hij met de Britten niet verder kwam, verhuisde Lee in 1773 terug naar New York. Hij werd al snel aanhanger van de revolutionairen en in juni 1775 sloot hij zich als majoor-generaal aan bij het Continentale Leger.
Lee diende onder George Washington en dat zat hem niet lekker, want Lee wilde ooit zelf opperbevelhebber van het leger worden. Hij had er zeker de ervaring voor, maar de man had ook zo zijn slechte kanten. Lee had een kort lontje en uitte zijn woede publiekelijk als hij zijn zin niet kreeg. Daar zijn legerleiders dol op.
Lee had ook wat vreemde trekjes. Hij was gek op honden en had die ook voortdurend bij zich, vooral zijn geliefde keeshond. Daarnaast was hij ijdel en droeg hij speciaal voor hem gemaakte pakken die hij nooit waste. Hij rook dus niet veel beter dan zijn dieren (volgens sommigen rook hij zelfs nog erger).
Ondanks zijn tekortkomingen was Lee een competente leider die erg geliefd was bij de troepen. Washington zag dat en vernoemde een van de forten aan de Hudson naar Lee. Washington hoopte misschien dat hij zo zijn band met Lee kon versterken. Gek genoeg sorteerde het geen effect.
Sterker nog, door de jaren heen kreeg Lee een steeds grotere hekel aan Washington en wilde hij zijn bevelen niet meer opvolgen. Toen Washington zich in 1776 terugtrok uit New York en New Jersey beval hij Lee meerdere keren om hem te volgen. Dat deed Lee wel, maar heel langzaam. Misschien dat hij daardoor werd achtergelaten en in 1776 gevangen werd genomen door de Britten. Maar toch. Ik snap het wel. Hij moest waarschijnlijk elke vijf minuten stoppen om die rothonden te laten plassen.
Gelukkig voor Lee had hij zich laten uitschrijven bij het Britse leger voor hij zijn positie innam in het Continentale Leger. Hij kon dus niet worden vervolgd als deserteur en zijn gevangenschap in New York was zo erg nog niet. Hij kreeg eten en drinken van de Britten en mocht altijd iemand uitnodigen als gast. Een soort bed and breakfast eigenlijk. In ruil gaf Lee informatie over de staat van het Continentale Leger.
**
Toen Lee eindelijk mocht vertrekken uit New York was hij ervan overtuigd dat het Continentale Leger niet was opgewassen tegen de Britten, zo liet hij het Congres weten. Maar toen Washington besloot om de Britten toch aan te vallen bij Monmouth, stond Lee erop dat hij de leiding kreeg.
Toen het gevecht begon, gaf Lee zijn soldaten de opdracht om zich terug te trekken. Historici weten nog steeds niet zeker waarom. Misschien had hij voor zijn honden koekjes in zijn tent laten liggen en wilde hij die halen. Washington nam het bevel over en behaalde de overwinning. Dit was een enorme publieke afgang voor Lee. Achteraf eiste Lee excuses van de krijgsraad want zijn naam moest en zou worden gezuiverd.
Washington koos voor de krijgsraad en dat ging niet zoals Lee had gehoopt. Hij werd schuldig bevonden aan "onkundig gedrag in het aangezicht van de vijand, een schandalige en chaotische aftocht en een gebrek aan respect voor de opperbevelhebber". Hij werd maar een jaar geschorst, maar tijdens dat jaar liet hij zich zo negatief uit over Washington dat het Congres hem voorgoed uit het leger trapte.
Lee trok zich terug op zijn landgoed in Virginia waar hij nog meer honden fokte. Na zijn dood kreeg hij een militaire begrafenis. Eindelijk kreeg hij het respect waar hij zo naar op zoek was. Helaas kon hij er toen niets meer mee.